Σελίδες

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Οι πιο "αργές ώρες"

Να'μαι ξανά ...εδώ στα κλεφτά να γράφω τις σκέψεις μου!
Οι πιο "αργές ώρες" είναι μια φράση που δεν βγήκε από το δικό μου στόμα ,αλλά από το στόμα αγαπημένο μου προσώπου...
Ώρες που περνούσαν με πόνο ,δυσφορία ,αναμονή,υπομονή.
Ώρες που προσπαθούσαμε δυό άνθρωποι ακόμη να τις κάνουμε λιγότερο οδυνηρές,λιγότερο δυσάρεστες.
Εκεί στο προσκέφαλο του χαϊδεύοντας τον και προσπαθώντας να δώσω κουράγιο,μου ψιθύρισε.
-Αυτές είναι οι πιο "αργές ώρες" της ζωής μου.
-Έλα θα περάσει,είπα
-Αυτό το τικ τακ του ρολογιού μέσα στην νύχτα είναι σαν να είναι οι χτύποι του πόνου.
-Ωραία ,είπα στα χαζά,έχεις συγχρονιστεί.
Με ένα πονεμένο χαμόγελο και κουρασμένη ματιά μου είπε.
-Σωστά ,αλλά δεν περνούν οι ρημάδες οι ώρες.
Του έσφιξα το χέρι και ήρθε ένα ισχυρό παυσίπονο να δώσει λίγες στιγμές ξεκούρασης.
Κάθησα δίπλα του,απέναντι το ρολόι ,τικ-τακ,τικ-τακ και χωρίς να το καταλάβω κυλούσαν τα δάκρυα αβίαστα.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα το κατάλαβα ότι κλαίω.
Έκλαψα για τον πόνο που δεν μπόρεσα να απαλύνω,έκλαψα για την δική μου αδυναμία,έκλαψα για την δική του δύναμη.....